مادرم

مادرم، تو بزرگ ترین موهبت زندگی ام هستی...

اولین باری که مرا در آغوش گرفتی و صدایت را شنیدم،به یاد نمی آورم اما ازهمان
لحظه احساس کردم که در درون امن ترین و دوست داشتنی ترین آغوش دنیا پناه
گرفته ام...

تو ترجیح دادی که زندگی پرمشغله ات را متحول کنی تا زندگی من آغاز شود...
تو پناهگاه من در دل باران هستی....
تو تکیه گاه من هستی...

وقتی می ترسیدم، دستم را می گرفتیو برای اولین بار که قلبم شکست، تو التیام بخش
آن بودی...
تو زخم های مرا مرهم گذاشتی، اشکهایم را پاک کردی و مرا از ناآرامی ها حفظ کردی...

تو بی هیچ قید و شرطی ، بی توجه به آنچه می کردم،مرا دوست داشتی...
وقتی که می گریستم مرا در آغوش پرمهرت می گرفتی و بر گونه های کوچکم بوسه
می زدی...

هر شب بیدار می ماندی و همچون فرشته نغمه های عشق و مهربانی را در گوشم
زمزمه می کردی تا من خواب شیرینی و راحتی داشته باشم...

وقتی که بیمار می شدم تو بودی که آرام و قرار نداشتی و نگاه گرم و مادرانه ات را
از من دریغ نمی کردی...
وقتی که در سختی ها و ناآرامی ها قرار میگرفتم تو بودی که با محبت و دعای خیرت
راهم را هموار می ساختی...

وقتی بچه بودم فکر می کردم فرشته ها فقط در آسمان هستند اما نمی دانستم تو تنها
فرشته ای هستی که بر روی زمین اقامت داری...

فرشته زمینی من!عشق تو مثل هیچ عشق دیگری نیست...
هر روز خدا را بابت اینکه موهبت الهی را نصیبم کرد و تو را به عنوان مادرم برگزید
شکر می کنم...